وطن

درکوچه پس کوچه های این دیار،چه دیوارهایی که با رنگ سرخشان تمام امید و آرزوهای بچه ها را حکم بی اعتنایی می زنند.دختران و پسرانمان روزبه روز خط بطلانی بر سیره عشق به وطن می کشند،آرام آرام دل به دشمن می سپارند.کجایند مردان پرمدعا؟چه شد آن منبرنشینان سر تا پا ریش؟نیش دهانتان هم وطن را به سخره گرفته.نه ،آنقدر خود را به آب و آتش نزنید،لطفا چاک دهانهایتان را کمتر بازکنید و دم از همت ها،باکری ها و جهان آرا ها بزنید.آن ها ستاره های این مردمند گرچه نانش را شما خوردید.گرگ صفتان در پوستین که روز به روز خون های بیشتری از انگشتانتان جاریست،کمی هم به پای منبر بنگرید.کور که نیستید،ببینید پرپر زدن لاله های وطنیتان را،جان کندن و زیر آوار ماندنشان را.کور هم که باشید می توان غرق شدن وطن را حس کرد.مردیم از بس جان کندیم برای زنده ماندن.هوارا هم از ما گرفته اید.تعارف نکنید،از این جسم چند پاره استخوان بیشتر نمانده،بیایید آن را هم از دیوارهای دانشگاه به پرواز درآورید.وطن،برگی پرازخط میخی با حاشیه هایی سرخ ، گرمای شومینه و تمام.

وطن یعنی اگر یک تن نماند    وطن باید که جاویدان بماند