بازندگان

روشنایی هایی که با صدای خش دار نگاهمان تیره می شوند.سیاهی هایی که در آرزوی صاف شدن صفوف فغان هایمان سپید می شوند و باز هم تکرار دروغین سوی نور در فراسوی پنجره و ضرب زنگ مردگی. زنده ماندن از برای فرار از مردگی عادت زندگیمان شده.شکست هایی که تجربه صدایشان می کنیم فراتر از یک تجربه به بازیمان گرفته و غوطه ورمان ساخته.پیاده رو های مملو از خاطرات کور.حال این دو وجود در کافه ای به وسعت رویاهایشان به تماشای این عروسک های کوکی نشسته اند و کاش نمی فهمیدند انچه را که فهمیده اند. ادمک ها نقشی که به خوردشان داده شده تا انتهای روشنایی به خوبی بازی می کنند و بازهم نمی فهمند انچه را که فهمیده ایم.

به قلم دو معلم